ตื่นตาตื่นใจในหาดใหญ่

ถุงละเชื่อเลย พวกมนุดบอกถุงว่า กลับบ้านที่ต่างจังหวัด แต่เชื่อป่ะ ตั้งแต่มาถึงหาดใหญ่ ไม่มีวันไหนที่ป้อกับแม่จะอยู่ที่บ้านทั้งวัน โดยไม่ออกไปไหน แบบนี้เขาคือเรียกว่ากลับบ้านจริงๆ เหรอคะ เห็นวันๆ ตะลอนๆ ไปไหนมาไหนทั้งวันทุกวันจริงๆ ไม่รู้มีธุระปะปังพบปะประชาชนกันถึงไหน บางวันไม่มีนัด ก็หาเรื่องออกไปกินกาแฟนอกบ้าน ทั้งๆ ที่ก็ขนเครื่องชงกาแฟมาจากกทม.แล้วก็ชงกินเองทุกเช้าอยู่แล้ว

พอถามว่า ทำไมต้องออกทุกวัน ก็บอกว่าเบื่อ อ้าว ตัวเองออกจากบ้านทุกวันยังเบื่อ แล้วถุงล่ะ ตั้งแต่มาถึงหาดใหญ่ ได้ออกไปไหนบ้าง คิดว่า ถุงไม่เบื่อรึไง ห๊ะ ส่วนสาเหตุที่ถุงไม่ได้ออกไปไหนเลย เป็นเพราะบ้านหลังนี้มีแมวเจ้าถิ่นอยู่ตั้ง 3 ตัว ถุงอะนะได้ยินเสียงมันร้องหาเรื่องถุงอยู่ทุกวัน ถุงไม่เข้าใจทำไมป้อกับแม่กล้าปล่อยให้ถุงอยู่บ้านคนเดียว ไม่คิดว่าถุงจะกลัวบ้างรึไงคะ

พอถุงบ่นโวยวายเข้าหน่อย ก็อ้างว่า ออกไปแป๊บเดียวเอง นี่ถามจริงๆ ไม่เคยได้ยินเหรอที่เขาบอกว่า เลี้ยงเด็กเลี้ยงแมว ห้ามคาดสายตานะคะ เพราะอาจจะเกิดอันตรายได้ตลอดเวลา นั่น อ้างอีกว่า ก็เตรียมอาหารเครื่องดื่ม ห้องน้ำให้เรียบร้อยแล้ว เปิดพัดลมให้ด้วย แถมปิดประตูหน้าต่าง ป้องกันไม่ให้แมวตัวอื่นเข้ามาได้ แล้วยังไงคะ ถ้าคนอื่นในบ้านเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ระวัง แล้วแมวตัวอื่นเข้ามากัดถุง ป้อกับแม่จะทำยังไง เฮ้ออ ถุงละเหนื่อยกับการสอนมนุดให้รู้จักความรับผิดชอบ และตระหนักถึงความสำคัญของสิ่งมีชีวิตที่ยอมลดตัวมาให้มนุดเลี้ยงอย่างถุงถุงบ้าง

แต่มนุดก็รู้จักเรียนรู้เนอะ ตั้งแต่ถุงสอนไป เขาก็รู้จักพัฒนาปรับปรุงตัวใส่ใจถุงมากขึ้น เอ๊ะ รึมากไป เพราะนังแม่นะ ดี๊ด๊ามากๆ เลยค่ะ บอกว่า อยากพาถุงไปต่างจังหวัดตลอดๆ เลย ชีบอกว่า ตั้งแต่เดินทางออกจากกรุงเทพฯ ถุงอ้อนแม่เก่งขึ้น โธ่เอ้ย เขาเรียกว่าภาวะจำยอมเถอะค่ะ ก็ลองคิดนะ ถ้าคุณต้องเดินทางนาน 14 ชั่วโมง แล้วต้องมาอยู่ในสถานที่ที่คุณไม่คุ้นเคย ท่ามกลางผู้คนสิงสาราสัตว์เยอะแยะ คุณก็ต้องหาคนที่เทคแคร์ดูแลและปกป้องคุณเป็นอย่างดีใช่มั้ยละ ถึงแม่จะงอแงงี่เง่าฉลาดน้อย แต่ถุงก็รู้แระว่า แม่รักและปกป้องถุงได้เสมอ

ส่วนป้อนะเหรอ แค่ต้องขับรถคอยให้บริการนังแม่ ก็เหนื่อยจนหมดแรงแล้ว เอาไว้ให้เรากลับไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ ค่อยกลับไปอ้อนป้อเหมือนเดิมก็ยังทันค่ะ

อ๊ะ ถุงเกือบลืมค่ะ ป้อพาถุงออกไปเดินเล่นนอกบ้านครั้งนึงค่ะ ป้อรอจนมั่นใจว่า สามทหารเสือเจ้าถิ่นไม่อยู่บ้าน เลยกล้าถุงออกไปเดินเล่น โอ้โห ถุงนี่ตื่นตาตื่นใจอธิบายไม่ถูก มันโล่งกว้าง มองเห็นได้ไกลสุดลูกหูลูกตา ไม่เห็นตึกสูงๆ ผู้คนเยอะแยะ รถราขวักไขว่ เหมือนในกรุงเทพฯ เลยค่ะ จะว่าเงียบสงัดก็ไม่ใช่ แต่มีเสียงอะไรที่ไม่ใช่เสียงเครื่องยนต์กลไกดังมาตลอดๆ เลยค่ะ จะว่าน่ากลัวก็ไม่ใช่ สบายใจก็ไม่เชิง ดังนั้น เพื่อความปลอดภัย ถุงขอนั่งตรงใต้รถยนต์ป้อแบบนี้แระกันค่ะ

ปล. ถุงบอกตรงนี้เลยนะคะว่า ป้อคือหนึ่งเดียวในใจถุงเท่านั้น ส่วนแม่อะนะ ถุงคบเพื่อผลประโยชน์เท่านั้นค่า อุ้ย ถุงได้ยินเสียงคนงอแงโวยวายไม่พอใจ งั้นถุงไปปลอบใจนังแม่ก่อนนะคะ (จริงๆ แค่ถุงไปนั่งใกล้ๆ โดยไม่ต้องทำอะไร นังแม่ก็ลืมไปหมดแล้วว่า เคยงอนถุง)