บ้านที่แท้ทรู

เย้เฮ ถุงถุงได้กลับมาบ้านที่แท้ทรูแล้วค่ะ นึกถึงคำพูดคนแก่เลยค่ะ (จริงๆ ก็คือแม่นั่นแระ เพราะแก่สุด โบราณสุด ก็แม่ของถุงนี่แหล่ะ) ไม่มีที่ไหน สุขใจ สบายใจเท่าบ้านของเรา

กิจกรรมอย่างแรกที่ถุงทำเมื่อมาถึงบ้าน ก็คือ การกลิ้งเกลือกบนถนนหน้าบ้านค่ะ ถุงชอบมากๆ เลย เพราะมันจะมีร่องน้ำไหลที่สกปรกเป็นพิเศษ คอยดูนะ ถุงจะขนทรายเข้าบ้านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะได้สกปรกเป็นสองเท่าของความสะอาดที่ถุงต้องเผชิญ ตลอด 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา

อะไรกัน เพิ่งผ่านมาแค่ 20 นาทีเอง จะมาเรียกถุงเข้าบ้านได้ยังไงกัน แม่ขนของเรียบร้อยแล้ว ก็มาเปลี่ยนเวรกับป้อก่อนซิ ถามว่า ทำไมแม่ต้องเป็นคนขนของเข้าบ้าน ก็เพราะแม่นั่งรถอย่างเดียวไง ป้อเป็นคนขับรถตลอดทั้งทริปค่ะ แม่ไม่เคยขับรถ จะรู้ซึ้งถึงความเหนื่อยของป้อได้ยังไงกัน (นั่นๆ นังแม่บ่นอีกแล้วว่า ถุง แล้วแกเคยขับรถรึไง) แล้วป้อถึงกรุงเทพฯ ก็ต้องมาคอยดูถุงเดินเล่นอีก คิดดูซิว่า ป้อเหนื่อย “เกือบ” เท่าถุงที่ต้องกินอาหาร ขนม น้ำ นั่งทับแม่ นอนทับแม่ ตลอดเส้นทางจากภูเก็ตถึงกรุงเทพฯ เลยนะคะ

เฮ้อ หงุดหงิดชะมัด แต่ผลสุดท้าย ถุงก็ต้องตามใจแม่อีก แม่บอกว่า ที่เรียกเข้าบ้าน เพราะแม่ทำความสะอาดอุปกรณ์การกินและเคลียร์ห้องน้ำให้ถุงแล้ว พร้อมจะป้อนขนมแมวเลียถุงแล้วค่ะ คือ แม่คะ แม่คิดตามถุงนะ ยังไงถุงก็ต้องได้กินอยู่แล้ว เพราะมันเป็นเงื่อนไขที่เราตกลงกันไว้ตั้งแต่ต้นนิหน่า แต่ก็ได้ เดี๋ยวแม่เหนื่อยแล้วนอนสลบ ถุงจะอดกินพอดีกัน

แม่บอกว่า วันนี้เราสามคนต้องเข้านอนไวกว่าปกติ เพราะเดินทางมาเหนื่อยๆ แถมพรุ่งนี้เช้าป้อกับแม่ต้องตื่นเช้าไปทำงานอีก เฮ้อ ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ลางานนานขนาดนี้ กลับมา ก็รับกรรมชดใช้ไปค่ะ แต่เอ… ระหว่างที่ป้อแม่อยู่ต่างจังหวัด ก็มีคนที่ออฟฟิศโทรมาคุยเรื่องงานกับป้อแม่อยู่บ่อยๆ นะ

ถุงเข้าใจความเหน็ดเหนื่อยของป้อแม่เป็นอย่างดีค่ะ ในเมื่อถุงกลับถึงบ้านที่ปลอดภัย ไม่ต้องสะดุ้งตื่นกลางดึก กินอาหารอิ่มแล้ว ดื่มน้ำตามแล้ว เข้าห้องน้ำก็แล้ว ถุงก็ไม่ควรรบกวนคนที่เหน็ดเหนื่อย เพราะฉะนั้น ถึงเวลาแล้วซินะ …. ที่ถุงจะได้กวนแม่คนเดียวทั้งคืนเลยจ้า ฮ่าๆๆๆ สาแก่ใจถุงยิ่งนัก